Od Marlene C.D. Ifali

  Odkąd skończyłam te dwa lata i stałam się dorosła, zrozumiałam powagę tego świata i zmienił się mój charakter. Mało rzeczy wywoływało u mnie radość... ale zdanie wypowiedziane chwilę temu przez moją kuzynkę sprawia, że coś we mnie ożywia się.

  - Naprawdę? - niedowierzam. Spodziewam się, że odpowie "nie, to taki wyjątkowo nieudany żart".

  - Tak. - uśmiecha się tak szeroko, że aż boję się, że coś jej pęknie.

  - Jakiego jest koloru? - pytam dla pewności.

  - Żółtego. - odpowiada.

  - A moje oczy? - dopytuję się.

  - Mar, ja naprawdę widzę. Jedno błękitne, zaś drugie brązowe. - przechyla lekko głowę.

  Aż podskakuję do góry.

  - WOW!! - wydzieram się.

  Ifala zerka na mnie z niepewnością.

  - Wszystko... okej? - unosi brew.

  - Mhm. - unoszę kąciki pyska w uśmiechu. - Właściwie to... o wiele lepiej, niż okej.

Ifala? Brak pomysłu.