Od Jareda C.D. Ariany

  Wpadam do jaskini i dostrzegam Arianę, a przed nią... Nie, no chyba nie wytrzymam. Normalnie nie wytrzymam. Winter Dead.
  Wybiegam na przód, a biały, wielki wilk mnie zauważa. Odsłaniam kły i głośno warczę. Ari staje obok mnie, a Winter gapi się na nas z miną nie najlepiej świadczącą o jego inteligencji (której chyba brak). Chętnie odwróciłbym się, ale niestety byłoby to najprostszym sposobem na wystawienie się Deadowi na śmierć. To raczej niezbyt mądra rzecz.
  Wpatruję się w wroga, wyraźnie silniejszego ode mnie. Z trudem powstrzymuję się od odwrócenia do mojej ekipy ratunkowej. W końcu decyduję się na szybkie przekręcenie głowy. Rahim, Shining Armor, Siobhan, Blaise i jeszcze kilka osób. Trzeba było przyjrzeć się uważniej.
  Wtedy dostrzegam kilka innych psów, których nigdy nie miałem okazji poznać. Winter Dead uśmiecha się drwiąco.
  - Toxic. Morgan. - odzywa się w końcu. Jego sprzymierzeńcy zerkają na swojego dowódcę kątem oka. - Odpuśćmy sobie dziś walki. To bez seeeensuuuu... - Zupełnie niepotrzebnie przeciąga ostatni wyraz.
  Zdezorientowany patrzę, jak we trójkę odchodzą dalej. Wydaje mi się to podejrzane. Kiedy wracamy na tereny SPS, rozmyślam o tym dużo.
  - Trzeba będzie wysłać więcej strażników i zwiadowców. - mruczę pod nosem.

***

  A jednak przez kilka tygodni nic dziwnego się nie dzieje. Jesteśmy ostrożni, SWP nie atakuje. Może czekają, aż się uspokoimy i wtedy wkroczą na nasze tereny?
  Siedzę na kamieniu przy Górskim Strumyku. Kieruję swój wzrok na wodę, która szybko płynie. Śnieg pada i jest wyjątkowo chłodno. Słyszę odgłos łap odbijających się od śniegu. Odwracam się i widzę Arianę. Liżę ją w nos.
  - Cześć. - mówię krótko.
  - Cześć... - szepcze. Spuszcza wzrok.
  - Usiądź. - radzę suczce. Moja partnerka siada na kamieniu obok mnie. - Jak myślisz... o co im chodzi? - pytam.

Ariana?